رستم و سهراب افسانه اند بشنو از ما ک حکایت می کند

میگن شاهنامه فردوسی نژادپرستی ، شما چی فکر می کنید

باید گفت بله صد در صد نژاد پرستی هستش ! حالا چرا ؟

خوب شعرهای نژادپرستانه این فرد رو بخونین در زیر !!!!  

اول ترک ستیزی :

توهین به نژاد ترک  و نفرت از ترکها در بسیاری از بیت های شاهنامه وجود دارد 

سخن بس کن از هرمز ترک زاد                که اندر زمانه مباد این نژاد...

که این ترک زاده سزاوار نیست                 کس اورا به شاهی خریدار نیست 

که خاقان نژاداست و بد گوهر است            به بالا و دیدار چون مادر است

اشاره ای است به قباد فرزند انوشیروان که مادرش ترک نژاد بود و بعد از انوشیروان به پادشاهی رسید مادر قبادهُرمزچهارم (که بنام "قاقم"یا"تاکوم"یا "قاین"ازاو یاد شده) منسوب به امپراطوری"گوی تورک(ترک آسمانی)"بود.انوشیروان جهت رفع خطر"ایستمی خاقان"،هرمزچهارم راجانشین خودساخت

در جای دیگر می گوید

ابا سرخ ترکی،بدی ،گربه چشم                       توگفتی دل از رده دارد به خشم

که آن ترک بد ریشه و ریمن است                     که هم بد نژاد است و هم بد تن است

تن ترک بد ذات بی جان کنم                            زخونش دل سنگ مرجان کنم

از آن پس بپرسید،ازآن ترک زشت                      که ای دوزخی روی دور از بهشت

چه مردی و نام و نژاد تو چیست؟!                     که زاینده را بر تو باید گریست

بُود ترک،"بد طینت" و " د یو زاد"                       که نام پدرشان ندارند یاد

در جایی هم هرمز از یکی از بزرگان و پیران دربار سوالاتی می کند که این شخص جواب می دهد

بپرسید هرمز، زمهران ستاد           که از روزگاران چه داری بیاد

چنین داد پاسخ بدو مرد پیر               که ای شاه گوینده و یاد گیر

بدانگه کجا مادرت را ز چین              فرستاد خاقان به ایران زمین   (منظور از چین ترکستان می باشد)

بدو گفت بهرام:ای ترک زاد             به خون ریختن تا نباشی تو شاد

تو خاقان نژادی نه از کیقباد             که کسری ترا تاج بر سر نهاد

همانطور که می دانیم هرمز چهارم از عادل ترین پادشاهان ساسانی است ولی چون مادرش ترک نژاد است بنابر این از نظر فردوسی  مجرم است

 ابوالقاسم فردوسی، ترکان فاتح در عالم واقعیت را، در عالم خیال مغلوب میکند و به عقده گشائی شفانیافته تا به امروز در مریدان  خود میپردازد:

وزین روی ترکان همه برهِنه        برفتند بی اسب و بار و بُنه

رسیدند یکسر به توران زمین       سواران ترک و سواران چین..

ز ترکان جنگی فراوان نماند         زخون سنگها جز به مرجان نماند

سپهدار ایران به ترکان رسید       خروشی چو شیر ژیا ن بر کشید

ز خون یلان سیر شد روز جنگ     بدریا نهنگ و به خشکی پلنگ

با این نژاد پرستی که ایشون کردن انتظار هم داشتند سلطان محمود بهشون پاداش هم بدن بهتر این  شکلی  بگم

سلطان محمود که پادشاهی آگاه و مسلط بر علم های زمان خود و مسلمانی حنفی مذهب و متعصب بود  بود با خواندن شاهنامه  و دیدن  بیت هایی که به نژاد ترک و تورانیان و نژاد عرب  و مسلمانان  توهین کرده بسیار ناراحت شد که دستور به تنبیه فردوسی صادر کرد ولی با پادر میانی شاعران دیگر خطای او را بخشید اما فردوسی را از  دربار خود بیرون نمود

فردوسی در اعتراض به این کار سلطان محمود به نژاد و اصالت او توهین می کند

اگر شاه را شاه بودی پدر            به سر می‌نهادی مرا تاج زر

اگر مادرش شـاه بانو بدی              مرا سیم و زر تا به زانو بدی

حالا توهین به اعراب :

شکست دولت ساسانی از اعراب مسلملن باعث شده فردوسی عقده و کینه بسیار بزرگی از اعراب به دل داشته باشد  و علت این شکست را نه در جامعه منحط ساسانی و ظلم و ستم فراوان بر مردم ایران و طلوع روشنایی بخش اسلام بلکه در مسائل نژادی جستجو می کند

عرب هر که باشد به من دشمن است

کژ اندیش و بد خوی و اهریمن است

ز شیر شتر خوردن و سوسمار

عرب را به جایی رسیده است کار

که فر کیانی    کند        آرزو

تفو   بر تو ای   چرخ گردون تفو

او گفته عرب هر کسی باشد دشمن من است  حتی توضیح نداده و پیامبر عظیم الشان و ائمه  معصوم را از آن مستثنی نکرده است  

3 - بلوچ کشی در شاهنامه

او از بلوچ کشی انوشیروان به نیکی یاد کرده و گفته

سراسر بشمشیر بگذاشتند                                   ستم کردن ِ"لوچ" برداشتند

بشد ایمن از رنج ایشان جهان                          "بلوچی" نماند آشکار و نهان!

همه رنج ها خوار بگذاشتند                              در و کوه را، خانه پنداشتند!

ازاینان فراوان و اندک نماند!                        زن و مرد و جنگی و کودک نماند!

4 – کرد ستیزی و کرد کشی

کرد کشی  اردشیر بابکان مؤسس سلسلۀ ساسانیان با شبیخون لشکر"پارسی"، بر کُردان که نسبت تعدادشان"یک به سی"بوده است، چنین به انجام می رساند و با افتخار از ان یاد می کند:

چو شب نیمه بگذ شت و تاریک شد                             جهاندار با کُرد نزدیک شد

برآهیخت شمشیرو اندر نهاد                                       گیا را ز خون بر سر افسر نهاد!

 همه دشت از ایشان سر و دست گشت                     بروی زمین ،کُرد بر، پَست گشت!

  بی اندازه، زیشان گرفتار شد                                     "سترگی و نا بخردی "خوار شد

 همه بوم-هاشان بتاراج داد!                                      سپه را همه "بدره "و "تاج" داد

5-گیلک  و دیلمی ستیزی

 انوشیروان"دادگر" ذهن بیمار فردوسی بسرعت برگیلان و دیلم تاخته،داد آنان را هم در می آورد و این قوم هم از گزندش مصون نمی ماند

 زگیلان تباهی فزونست از این              ز نفرین، پراکنده گشت، آفرین

از آن جا یگه سوی گیلان کشید             چو رنج آمد از گیل و دیلم پدید...

 چنین گفت کای- در ، ز خُردوبزرگ         نباید که ماند پی ِشیر گرگ

چنان شد ز کشتن همه بوم رَست           که از خون همه روی کشور بشُست

زبس کُشتن و غارت و سوختن            خروش آمد و نا لۀ مرد و زن

 زکشته به هرسویکی توده بود           گیاها، بمغز سرآلوده بود

 بد نبا ل این عدالت گستری و دادگری شاهانۀ انوشیروان :

زگیلان هرآنکس که جنگی بُدند             هشیوار و ،باداد، و سنگی بدند

ببستند یکسر همه دست خویش!         زنان از پس و کودک خُرد پیش

اگر شاه را دل ز گیلان بخَست                ببُریم سرها زتن- ها بدَ ست

 دل شاه خشنود گردد مگر                   چو بیند بریده یکی توده سر

 برایشان ببخشود شاه جهان                 گذشته شد،اندر دل او نهان

 نوا خواست از گیل و دیلم دو صد         کزان پس نگیرد کسی راه بد

۷- هندی کُشی:

 فردوسی "پاک زاد" در بارۀ فتح خیالی هندوستان، و زهر چشم گرفتن از آنان بوسیلۀ انوشیروان "دادگر" که با لشکرش طی الارض میکرده،  می گوید:

 و ز آن جایگه شاه لشکر براند         به هندوستان رفت و چندی بماند...

 بفرمان، همه پیش اوآمدند              بجان هرکسی چاره جو آمدند

 زدریای هندوستان تا دو میل           در م بود و دیبا و اسبا ن و پیل

 بزرگان همه پیش شاه آمدند           زدوده دل و نیکخواه آمدند

  برسید کسری و بنواخت- شان      بر اندازه بر، جایگه ساخت- شان

  بدل شاد برگشت از آن جا یگاه      جهانی پر از اسب و فیل و سپاه

فردوسی،به مسایل زمانش بُعد اسطوره ای داده ، و با تحریف نام و محتوای اساطیرهندی، آنها را ایرانی تلقی کرده، نام اقوام را مبدل به افراد نموده است: "تو- ای- ری – یا" ی هندی را "تور" نامیده و بخطا و به عمد جد ترکان، قلمداد کرده و :"سائی- ری- ما" ی هندی را "سَلم "یعنی جد سامی ها (اعراب، یهودیان،آرامیها و -،و..) نامیده و :" آ ایری- یا " را بنام" من در آوردی"ایرج" جد ایرانیا ن گفته تا چیزی از اسطورۀ : "سام و حام و یافَث" تورات و قران کم نیاورد!  

در ضمن جهت تشدید کینه های قومی، باوجود آنکه میداند که آژداها(ک) ربطی به سامی ها ندارد، اورا با نام جعلی"ضحاک"عرب قلمدادکرده، جد پنجم"رستم"دستان رقم میزند، رستمی که از نظراو ایرانی نیست! اما پاسدار ایران است! اسفندیار در تبلیغ دین زردشتی و رَجَز خوانی و تفاخر نژادی خود، چنین رستم دستان را تحقیر میکند.

 که دستانبد گوهر،ازدیو زاد                    بگیتی فزون زین ندارد نژاد

که ضحاک بودش به پنجم پدر                 ز شاهان گیتی بر آورد سر...

 تو از جادوئی زال گشتی در ست            و گرنه تن تو همی "دخمه" جُست

شاهنامۀ فردوسی مشحون از عرب کُشی و کرد کُشی و بلوچ کُشی و  لرکُشی و . ..وجنگ مداوم دو قوم اسطوره ای ایرانی و تورانی است  اساس شاهنامه بر برتری نژادی و قومی  بنا نهاده شده است نه برابری و انسانیت  کلمه نژاد در شاهنامه هزاران بار تکرار شده است

 فردوسی زمانی که چشم به سکه های سلطان محمود داشت و فکر می کرد با پایان شاهنامه  سلطان ترک تا زانو بر روی او طلا خواهد ریخت بیت های بسیاری در مدح و ثنای وی سرود و او را سلطان ایران و توران هند و سند از کابل تا زابل خردمند و دانش رای خطاب کرد ولی زمانی که مورد بی توجهی سلطان محمود قرار گرفت و حتی یک سکه سیاه هم گیرش نیامد (گرچه الان صدها خیابان و میدان و مدرسه و دانشگاه بنامش شده)  شروع به توهین به سلطان محمود و نژادش نمود

در شاهنامه قساوت به حد اعلای خود می رسد  که شنیدن آن مو را بر تن هر انسانی سیخ می کند ( قابل توجه کسانی که می گویند شاهنامه باید از کودکی برای فرزندانمان بخوانیم ) "شاپوردوم "طاهرعرب" از غسانیان ِیَمَن را و قتی بافریفتن دخترش اسیرمیکند، حکیم خردمند و خرد گرای و انسان دوست ما فردوسی آزارش به مورچه و مگس هم نمی رسید میگوید:

به دژخیم فرمود تا گردنش زند،          پس به آتش بسوزد تنش

هر آنکس کجا یافتی از عرب!           نماندی که با کس گشادی دو لب

 زدودست اودورکردی دوکتف!          جهان ما ند از کار او در شگفت!

عرابی،"ذوالاکتاف"کردش لقب!          چو او مُهره بگشاد، کتفِ عرب

وحکیم ؟؟ ما فراموش میکند که زمانی گفته  بود:

 میازار موری که دانه کِش است           که جان داردو جان شیرین خوش است

شخصی که آزارش به مورچه ای هم نمی رسید با پهلوانان پوشالی قوم خیالی اش زمین و زمان را فتح کرده و همه را به جز پارسیان پست و خوار شمرده  آیا می توانیم او را حکیم و کتابش را کتاب مقدس بنامیم و یا مانند عده ای نژاد پرست آن را به جای قرآن بر سفره هفت سین بگذاریم